Tytus Filipowicz (1873-1953)

 Tytus Filipowicz urodził się 21 listopada 1873 r. w Warszawie. Otrzymał wykształcenie górnicze. W trakcie nauki w Szkole Sztygarów w Dąbrowie włączył się w działalność Polskiej Partii Socjalistycznej. 
W 1898 r., po ucieczce z rąk carskich żandarmów, przedostał się do Londynu, gdzie był aktywny w środowisku polskich socjalistów. Ukończył również London School of Economics and Political Sciences. 
W 1904 roku podróżował wraz z Józefem Piłsudskim do Japonii. W ramach PPS współpracował z japońskim wywiadem, przekazującym Polakom, w zamian za informacje wywiadowcze o wojsku rosyjskim, pieniądze na zakup broni. W latach 1907-1914 Filipowicz należał do władz PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Był również jednym z jej czołowych publicystów i myślicieli politycznych. 

W okresie I wojny światowej był żołnierzem Legionów Polskich. Współpracował z Naczelnym Komitetem Narodowym, a w 1917 roku został urzędnikiem Departamentu Politycznego Tymczasowej Rady Stanu, a następnie przedstawicielem Rady Regencyjnej w Wiedniu. 
W listopadzie 1918 r. był pierwszy kierownikiem Ministerstwa Spraw Zewnętrznych niepodległej Polski. W latach 1919-1939 w polskiej służbie zagranicznej; był m.in szefem Misji Specjalnej RP na Kaukaz Południowy, charge d'affaires RP w Moskwie, posłem w Helsinkach i Brukseli oraz posłem i ambasadorem w Stanach Zjednoczonych. 
Od 1939 roku na emigracji (najpierw we Francji a następnie w Londynie). Członek I Rady Narodowej (1940-1941)oraz przewodniczący III Rady Narodowej (1949-1951) i ponownie członek IV Rady Narodowej (1951-1953). Kontynuował działalność na rzecz niepodległości polski, blisko współpracując z legalnymi władzami Rzeczypospolitej na Uchodźstwie. 
Zmarł w Londynie 18 lipca 1953 r. 


Publikacje:


Pamiętnik. Zofia Filipowicz
Czy robotnikowi potrzebną jest konstytuanta w Warszawie?
Marzenia polityczne
Djalogi o życiu i śmierci
Nasza polityka zagraniczna
Czy Polsce potrzebna jest gospodarka planowa?
O polską myśl polityczną
W przededniu trzeciej Polski